AĞAÇ VE ÇOCUK
Sordu çocuk ağaca ''peki benim sonum ne olacak'' diye. Ağaç yükseklerdeki dallarını kıpırdattı bütün heybeti ile.'' işte karşında duruyorum koca ağaç konuşsana benimle, derler ki en yüce senmişsin, senden daha büyüğü daha eskisi yokmuş buralarda.'' Yaşlı Kayın rüzgarı sırtında hisseti ve yaprakları ile güldü çocuğa sessizce. Çocuk, ağacın karşısında sıkılmışa benzemiyordu ama şimdiden suratı asılmıştı bile. '' sen hep böyle susar mısın? şimdi konuşmaz isen ne zaman konuşacaksın? ondandır bu tepede yalnız başına yaşarsın. Bak benim arkadaşlarım var eğer konuşursan seni onlarla tanıştırırım.'' Ulu Kayın sevmişti çocuğun masumiyetini, ama çocuk anlamıyordu ağacın sözlerini. neler söylese boşa gidiyordu ama çocukla konuşmayı da nedensizce seviyordu koca ağaç. Aldı rüzgarın dilini şöyle bir damarlarında gezdirdi ve içindeki bütün heybeti ile üfledi çocuğun üzerinde. Çocuk esen rüzgarın karşısında birazcık irkildi ve de hafifçe titredi. '&